Cumartesi Maceraları ve Evde Yalnız Kalma(ma)

Dün anladım ki duck aslında inanılmaz sabırlı bir çocukmuş, bana oranla :)

Düşünün bakalım,
elleriniz kollarınzı kullanamıyorsunuz,
konuşmalardan hiçbirşey anlamıyorsunuz,
kapı çalınca birinin geldiğini biliyorsunuz ama açıp içeri alamıyorsunuz,
televizyon izlemek anlamsız,
bilgisayar falan unutun zaten,
tek başınıza oynayamıyorsunuz ve kitap falan da hayal tabi, ancak parçalayabilirsiniz..

böyle bir hayatınız varken, yani tamamen başka birine bağımlıyken o kişi de sizi sabahın köründe tek başınıza bırakıyor, hava karardıktan sonra geliyor! tek yapabileceğiniz öylece saatlerce oturmak!

Ve bu ilk günden alıştığınız bir durum değil kesinlikle..

Ben olsam resmen kıyameti koparırdım, evde ne varsa parçalar atardım. Heryere işerdim, hoşlanmadıkları ne varsa yapardım, umrumda da olmazdı! Bırakmasınlar onlar da beni allah allah.

Günler aslında öyle uzun ki, bir yığın şey yapılıyor.. Bir yığın şey yapıldığı halde yine de öyle çok hızlı geçmezken evde oturunca hiç geçmiyor, bütün gün uyumak zorunda kalınca hiç hem de hiç geçmez..

O yüzden takdir ettim dün, bol bol oynadık, öpüştük koklaştık..

Umarım bu durum uzun sürmez, birini buluruz onu öğlenleri gezdirecek ya da daha farklı şeyler olur ve böyle oturmak zorunda kalmaz falan filan..

İnsan çocuğum olsa bu kadar düşünmem çünkü illa ki biri ilgilenir sever oynar bişeyler yapar, sırf köpek diye zavallımın haline bak.. :)

Tüm bu düşünceler içine girdiğimde aslında kızmam gereken duygular içindeydim o da ayrı.
Her zamanki haliyle tüm gece yaladı sevdi beni, uyuyamadım tabi, bunun üstüne gidicem diye panikle sabahın 6sında kaldırdı bi panik, dışarıya çıktık.
O uykusuzlukla anlattım, bugün gitmiyorum, tekrar yürüyüş yaparız şimdi kısa yürüyelim dedim, anlamış gibi yaptı tabi ama nerdee,
kendi kendine mıymıylanıyor, yolları uzatmaya çalışıyor, 5dk kokladığı şeyi 10dk kokluyor falan..
Neyse geldik eve, iş günlerinde olduğu gibi mutfağa gitmediğim için, yatağa yattığım için anladı gitmeyeceğimi.
Bu defa da inanılmaz bir sevinç. Ordan oraya atlamalar, sevgi yalamaları, hediyeler getirmeler falan..
Kızayım desem kızamıyorum öyle mutlu bakıyor ki, güle güle :)

Sonra birazcık daha uyuduk huzurlu mutlu,
kalktık tekrar çıktık koşturduk,
orhun geldi onunla koşturduk,
akşam markete gittik falan derken sanırım 5defa uzun ve eğlenceli yürüyüş yapmış olduk..
Parkta küçük çocuklarla oynadık, başka köpeklerle koklaştık falan..

Düşünün tüm bunları yapabilecekken eve kapatılıyorsunuz!
Dediğim gibi ben delirirdim kesin :))

*

Gece de orhun bizimle kaldı ama Duck beni çok özlediği ve yanımdan ayrılırsa kaçıp gidebileceğimden korktuğu için sanırım 1saniye bile yanımdan ayrılmadı. Normalde orhun bizde kaldığında onunla yatar :)

Az önce de köpekler geçerken heyecandan penceresindeki demiri fazla salladığı için tutturulduğu duvarı parçaladı..
Tek rahat etmemi sağlayan durum camda oyalanmasıydı artık o da olmayacak ne yapıcam bilmiyorum :(
Tekrar yapamazmışız o şekilde.. :(

Bugün aslında duckın internetten fotoğrafını görüp de beğenmiş bir aile köpeğini getiricekti çiftleştirmeye ama ben birkaç şeyi sormalarını istedim veterinerlerine, sorup geri aradılar bir sonraki döneminde görüşmek üzere :))

Duck duysa buna da kızar tabi ama olsun :))
Luckyi çağırdık biz de, gelirler umarım da oynarlar :D

Bunlar orhunu karşılarken :)





bir koyun olarak duck :)





her zamanki gibi her türlü uçar.. :)




kurabiye yakalamaya çalışıyordu fazla yakın çekmişiz :))


orhunla biraz spor da yaptılar :)




talya ve paşayla da oynadılar,
diğer çocuklar korkup kaçtı :))


kargaları kovalamak için kaydırağın tepesine bile çıktı ama pek başarılı olamadı,
koca poposunu kaldırıp çıkana kadar kaçtılar tabi :D