barinak

Bana güvenip, adamlardan kaçmak için arkama sığınan Kızım'ı, yaman evde istemiyor diye, canını acıtmadan götürsünler diye kendim kucağıma alıp barınağın arabasına bindirdim.Gözümün içine yardım dileyerek bakışını, o bindirdiğim korkunç yeri, barınağa yanına gidişimdeki benden bile korkan bakışlarını..

Hayatım boyunca unutmam mümkün değil sanırım.

Bir çözüm bulmadan yaşamak çok zor.

Kendimi affedemem artık. Ağlamaktan mahvoldum, barınağa gittim eve alıcam dedim vermediler, belediyeye gideceğim yarın, ne olursa olsun almalıyım eve, çok çok kötüyüm, anlatamam, tarif edemem.

Sokakta da kalsam birlikte yatar otururuz ne yapayim.

Ah insanlar..

Ne haldeydi bugün kızım :((((

Ama anladım ki bu yasa çıkar, köpeklerimizi de elimizden alıp öldürürler, öylece kalırız biz de bir şey yapamadan.

Çok fazlalar, bir canlının canı gitmiş umurlarında değil.

Ben bugün sakin bir sokakta yaşayan bir tane sokak köpeğine bile bakamadım, alamadım, kendi ellerimle verdim onu. Şimdi de peşinden ağlıyorum geri, bu defa eve alabilmek için.

İnşallah alabilirim, ormanda yaşayamaz o. Elimden tek tek mama yiyen köpek, ne tavuk yiyor ne köfte, ne sosis ne salam, elimden tek tek mama yiyor. Barınakta köşede korkup oturmuş yanıma bile gelemeyen kızım.

Ah umarım affedersin beni. Ah umarım kurtarabilirim seni. :((

Ne olur dua edin benimle, kurtarabileyim onu ordan, ne olur.