Sokaktayız

Aklım sürekli dışardaki kızımda.

Ne iş yapmak istiyorum ne bir şey, duckla tüm gün camdan ona bakabiliriz, daha fenası tüm günü sokaklarda onunla geçirebiliriz ama eve girdiğim an ilk 5dk rahatsam sonrası işkence.

Güvenli yeri vardı kendince, etrafta hareket çok olduğunda veya korktuğunda gidip sığındığı, bizim gerizekalı kapıcı orada da onu rahatsız etti, ben görmedim bir de orda korkutmuş onu kesin oraya da giremiyor artık.

Daha önce zaten tekme de yedi, taş da atılarak kovalandı, uyurken çocuklar üstüne basket topu da atıp kaçtı. O camdan bize bakacak, bizden bir iki lokma mama ve sevgi alacak diye tüm işkencelere katlanıp bizim camın karşısında durmayı tercih ediyor. Eve gelmek istiyor, alamıyorum komşular zaten hayvan düşmanı, iki köpekle apartmanda yaşayacak gücüm de yok :(

Akşam 9-10gibi herkes evine çekilince korkuyor sokakta, havlamaya başlıyor seslere. Dün akşam korkusunu geçireyim diye yanına çıktım, titriyo resmen. Bir adam hani şu hışır hışır ses yapan eşofmanlar varya, onlardan giymiş yürüyüş yapıyor alt yolda, ben bile korktum ilk duyduğumda,o da anlam verememiş kendince heralde, o ses çıkınca ödü kopup havlıyor öyle boşluğa. Neyse adamın o tarafa gittik, baktı bi insan yürüyor, emin olamasa da geçti korkusu, biraz yürütüp oynattım yorulsun da uyusun diye, biraz da güveni yerine gelsin diye sarıldım.

Zaten ben ona doğru eğilince hemen göğsüme kafasını yaslıyor tüm vücudunu bana bırakıp, bacaklarımın arasına sığınıyor. Dokunmayı da çok seviyor haliyle.

Sevdim sevdim, korkma dedim, oynadım yordum geldim hemen. Sonra bütün gece sessiz uyudu sanırım, havlamadı. Havlamasın diye de dua etmeyi ihmal etmiyorum :)) Korkup da havlarsa şikayet edecekler ve götürülecek diye korkuyorum.

Korkuyorum çünkü diğer sokak köpekleri gibi değil. Mamayı sadece elimden yiyor, o da iki lokma, ne kıymalar haşladım yemedi bir tek tavuklu mama seviyor. Korkuyor herşeyden. Güçsüz.. Evde yetişip sokağa bırakılmış, çok belli. Varsa yoksa tenis topları, oyuncaklar, ayıcıklar, kemirme ipleri, kemikleri. Bir de arkadaşı Duck.

Uyuyamıyorum , uyanınca anında cama koşuyorum, onu görünce içime su serpiliyor oh hala yaşıyor gibilerinden.

Dışarıda uzaklarda işim olsa bir süre sonra eve dönmek istiyorum, biri bir şey yaptıysa, belediye gelip aldıysa vs yığında tilki kafamda.

Sitede oturan yabancı komşumuzdan eminim blogun bir yerinde bahsetmişimdir. Nancy. Barınaklardan köpekleri alıp bahçesinde bakıp sahiplendiriyor.

Bahçesine alamadı çok köpek var diye ama video ve fotoğraflarını amerikada pets alive diye bir gruba gönderdi. Oradan ümitleniyorum şimdi. Ama çok da heveslenmek istemiyorum. Hem heveslenip heyecan yaptığım hiçbir şey bugüne kadar gerçekleşmediği için, hem de amerikadaki köpekler bitti bizden mi alacaklar yani diye düşünerek.

Ama tek umudum da o.

Dualarınıza ihtiyacım var. Benim çirkin kızımı ancak oradan birileri sahiplenir sahiplenirse.

Türklerden ümidimi yitirdim. Ülkemi de sevmiyorum malesef.

Siz yine de bir umut paylaşın ne olur ilanlarını. Belki bir yuvası olur.

Geceleri zaten korkan kuzum yağmurda da tir tir titriyor daha şimdiden. Kışa kadar olsa herşey. Hepimiz rahat bir nefes alsak azıcık.